Τρελό Γλέντι

Το χθεσινό πάρτυ είχε τεράστια επιτυχία.
Κανένα παιδάκι δεν έκλαψε.
Ίσως γιατι δεν βάφτηκα τη τελευταία στιγμή αλλά κάθησα δύο ώρες μπροστά στον καθρέφτη, να παστώνομαι.

Ούτε για το πρώτο ραντεβού δεν αφιερώνω τόσο χρόνο.
Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο ραντεβού δεν φοράω μεγάλη, στρογγυλή κόκκινη μύτη, ούτε είμαι και κάτασπρη σα τσιμέντο. Πολλές φορές έχω σκεφτεί μήπως αυτό φταίει και καταλήγουν σε φιάσκο... Όχι τα πάρτυ. Τα ραντεβού.

Χορέψαμε τα "παπάκια" για αρχή και μετά περάσαμε στα σκληρά. Μαριάντα Πιερίδη, Δέσποινα Βανδή, Σάκη Ρουβά και άλλα τέτοια ναρκωτικά.
Αυτές οι στιγμές είναι οι χειρότερες. Μετανοιώνω που δε χαπακώνομαι πριν πάω.
Αν ήταν στο χέρι μου θα έβαζα στα πιτσιρίκια Παπάζογλου, θα τα κερνούσα και ένα καφάσι μπύρες και θα συζητούσαμε για τις ζωές μας.

Οι γονείς του χθεσινού παιδιού με υποδέχθηκαν πολύ θερμά και στην αρχή πίστεψα πως θα με πληρώσουν με πιστωτική. Μου βάλανε να πιώ μια πορτοκαλάδα αγνοώντας πως δεν είμαι 5χρ. Ευτυχώς ήταν με ανθρακικό και έκανα κεφάλι.
Τα πιτσιρίκια κοιτούσαν με έκπληξη τα μεγάλα παπούτσια μου.
Άλλο βάσανο και αυτό... Με δυσκολία προχωράω και άνετα υποθέτει κάποιος ότι άργησα να μάθω τη χρήση της τουαλλέτας.

Ξεκίνησα το πρόγραμμά μου με παραμύθι. Σιχαίνομαι να παραμυθιάζω τα μικρά.
Αν ήταν στο χέρι μου, θα τους διάβαζα Λένο Χρηστίδη, θα τα κερνούσα και ένα καφάσι μπύρες και θα συζητούσαμε για τις ζωές μας.
Σειρά είχαν κάτι παιχνιδάκια που ο νικητής αμοίβεται με δωράκια. Κανα μολυβάκι, κανα σετ ζωγραφικής, κανά μπαλόνι-ζωάκι και τέτοια...
Τώρα τελευταία, κάποια μου ζητάνε DVD.

Σιχαίνομαι να ανταμοίβω το νικητή, που συνήθως είναι κάτι αγοράκια με χωρίστρα μετρημένη με χαρακάκι, πουκαμισάκι καρό και φουτεράκι ριγμένο στους ώμους.
Αν ήταν στο χέρι μου, θα έπαιρνα τον τελευταίο απ' το χέρι, που συνήθως είναι κάτι αγοράκια με μαλλί ανακατεμένο, μούσκεμα στον ιδρώτα, με γόνατα σακατεμένα και χέρια σκονισμένα και θα τον πήγαινα στη παραλία να ρίχνουμε πέτρες, να πίνουμε μπύρες, να τρώμε καλαμπόκι και να συζητάμε για τις ζωές μας.

Τα κοριτσάκια συνήθως δε παίζουν γιατί αυτά τα θεωρούν παιδιάστικα και προτιμούν να με ρωτάνε αν έχω "γκόμενο" και αν είδα πως η Βίσση ξύρισε το μισό της κεφάλι.
Κοιτάω τριγύρω να σιγουρευτώ πως δεν παραμονεύει κανείς και τους εξηγώ πως έχω κάτι που λέγεται νυμφομανία και το τελευταίο διάστημα νταλαβερίζομαι με μία ερασιτεχνική ομάδα ποδοσφαίρου.
Τα βλέπω να τρέχουν πανικόβλητα στις μητέρες τους και ειλικρινά δε βλέπω το λόγο.

Τα πάρτυ τελειώνουν περίπου στις 8. Έτσι και το χθεσινό.